Vandaag alweer onze laatste dag in Noosaville. Dus deze dag maar even goed gebruiken om die dingen te doen die wij nog willen doen. Gisteravond alweer de nodige plannen gesmeed. De route min of meer bepaald door Noosa natuurpark. De nodige caches geladen in de gps dus e.a kan niet meer stuk.

Wij hadden bedacht om van uit het hotel met de bus naar Noosa Heads te gaan. Bijna gingen wij met de verkeerde bus mee. Eveline was even aan het verkennen geweest bij een andere bushalte aan overkant van de weg. Gelukkig had ik al afgesproken met haar dat indien wij met een andere bus moesten gaan, zij maar even moest wuiven. Zo is geschied dus ik op een draf als een gek ventje rennen met volledige bepakking. (gepromoveerd als muildier deze vakantie).Naar de overkant van de weg. Met de 627 naar Noosa Heads is een stukje van 3,5 kilometer. Maar om het te lopen als je ook al een dikke wandeling door het natuurpark in het vooruitzicht hebt, kan soms net de druppel zijn om het minder leuk te maken. Na een prachtig eerste rondje door het park van zo’n 2 km hebben wij even een koppie gedaan. Wij hadden heerlijk brood mee genomen met in het brood een laag caramel. Wij mooi aan een picknick tafel zitten met een bakkie en een broodje in de hand! Fladder fladder weg Eveline haar brood! Er was zo’n weet niet hoe die heet model vlaamse gaai (dat is een kookaburra Martin) die had dus heel brutaal Eveline haar heerlijke brood uit haar hand gegapt. Het beest is toegesproken met niet zulke vriendelijke mededelingen. Resultaat was dat hij recht boven onze tafel heeft zitten lachen.

Ja hoor, daar komt een vader aan met 2 kleine meisjes met een heerlijke donut in de hand. Eveline waarschuwt de man met de mededeling over de vogel. Nothing in the way mrs. Wel even later zijn donut kwijt! Lijkt wel op de halkade in IJmuiden daar bij Waasdorp op het terras met die meeuwen die jatten ook zo je bakje leeg.

Na de pauze hebben wij de grote route gelopen door dit park. Deze route liep door een prachtig stuk regenwoud en via de Hells Gate weer naar het start punt. De hells gate hebben wij erg van genoten. Het is zo’n fascinerend gezicht om die kolkende oceaan en zijn golven stuk te zien slaan op die rotsen. Als je daar naar zit te staren, en bedenkt dat er diverse landgenoten op stuk zijn gevaren in de geschiedenis dan zie je ook gelijk het enorme gevaar dat het oceaan water kan vormen.(geweldige krachten).

Op de route hadden wij 2 rots caches. Ik heb ze met zweet in de handen gepakt. De gedachte van Martin, hier kom je nooit weer, dreef mij er toe om het te doen. Zo zie je maar dat Geocachen ook verslavend is! Ondertussen stond Eveline boven peentjes te zweten, het zag er voor haar heel angstig uit! Maar deze rots in de branding (ik dus) heeft het klusje geklaard.

800 meter na de laatste cache waren wij weer bij het startpunt van onze tocht. Daar weer even een bakkie koffie genuttigd en wat dingen besproken met de locals over hoe wij eventueel verder zouden kunnen lopen door het park.

Het weer werd er echter niet beter op! Een stevige noord-ooster blies over de oceaan ik schat het op een krachie 6-7 .Boven Frazer Island wat, voor ons beeld, zich in het noord –oosten bevind verschijnen enorme inktzwarte wolken. Tijdens onze terugtocht naar Noosa Heads voelen wij spatten, Eveline zegt nog is dat nou regen? Nee hoor moppie het zijn die wilde golven die stuk slaan op de rotsen en dan wordt de broes over ons heen geblazen. (ik zag haar denken ja ja). Aan het einde van ons pad waren geen rotsen meer en wel spatten toch wel vreemd die filosofie van Martin. Het is dus gewoon regen! Dan maar even schuilen daar wij niet zoveel aan ons lijf hebben en de hoortoestellen een hoop kunnen hebben behalve water.

Drup drup drup druuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuppppppppppppppppppppppp waterval. Tsjee is dat nu een tropische bui? Wat een water in 1 keer. Nu snap je ook meteen waarom er langs de straten goten van een meter breed zijn aangebracht. Deze veranderen dan ook vrijwel direct in een soort wildwater baan. Stond nog een jonge man uit Nederland bij ons te schuilen, die vertelde dat het zijn eerste tropisch bui was die hij meemaakte. Ik weet niet of wij er voor hem uitzagen als ervaren met tropische buien. Maar hij moest eens weten! (zal onze leeftijd wel zijn). De shop waar wij dankbaar gebruik maakten van hun luifel om te schuilen, had vrijwel direct de poncho’s in de aanbieding! Ons wachten werd beloond in minder water. Eveline en ik hadden toch maar besloten om naar bus te gaan en toch te proberen om in het hotel te komen. Ons wachten en wijs beraad is beloond met een heerlijke douche in het hotel, lekker droge kleding aan en alle foto’s van vandaag verwerken. Het is tenslotte onze laatste dag in Noosaville. Morgen gaan wij weer naar Kawana Island om 1 nachtje bij Evert en Jasmin te vertoeven. Zaterdag is onze retour reis gepland naar Nederland. Wij hopen zondagochtend om 7 uur Dutch time te landen op Schiphol.